we used to vacation

Gelecek yil bu vakitler de (insallah mi demeliyim?) 'doner istiyorum ama donmesin' gibi anlamli isteklere cevap vererek uc kurus kazaniyor olacagim, her gun aslinda kafasini masaya vurarak oldurmek istedigim insanlara evet efendim sepet efendim diyecek binlerce dilekce yazacak ve burokrasinin labirentlerinde bir kaz gibi sakin, bir dosya dolabi gibi dikkat cekmez bir sekilde emekli olacagim gunu hayal edecegim. Muhtemelen hala eve bakip, ne iyi ettik de boynumuza otuz sene odeyince cikacak bir tasma taktik diye dusunuyor olacagim. Her gun ayni sokaklarda ayni uzaklik hissiyle yureyecegim. Hayatim heyecan verici birsey olmasini hem dileyerek, hem de o heyecan verici seyin kotulukler getireceginden korkarak gececek. Yine deli gibi yiyip icip yine her yedigim yuzunden obez ya da alkolik olacagimi dusunerek yasayacagim.

Yine de, sarkinin dedigi gibi, "still things could be much worse/natural disasters on the evening news/ still things could be much worse/we still got our health/my paycheck in the mail"

Bu bir film olsaydi, su cok manali yas donemimde hayatimi tersine cevirir, cok tutkuyla bagli oldugum bir ugras bulur veya super bir hobi ile mesgul olmaya baslar, icimdeki potansiyeli aciga cikarirdim. Bir sonraki sahnede beni otuz yasimi mutlu biryerlerde sevdiklerimle kutlarken gorurduk, film biterdi.

Ama bu gercek hayat. Dahasi benim hayatim. Onun icin olup olacagi budur. Bakalim would two weeks vacation heal the damage done?