haset
Gecenin bir saati uyanip kim bilir su an nereyi gazliyorlar diye twitteri kontrol etmeyenlere
Teefonuna yapisik yasamayan insanlara
Polis gorunce ici bulanmayanlara
Ozgurce protesto edebilenlere
Aksam yemegini CNN ve NOS’te Turkiye yayinlari izleyerek degil, sohbet ederek gecirenlere
RTE’nin dilini anlamayanlara, (Turkce anlamamak demiyorum , bu nefret ve kamplasma dilini tanimayanlara, hayatta Madimak otel nedir, 6-7 eylul nedir, Roboski nedir bilmis, gormus olmamislara)
Yani aslinda etrafimdaki hemen herkese,
Haset ediyorum.
Turk olmak ne zaman senlikli bisi oldu ki zaten? Ama eski mahallemde, sokagimda barikatlar insa edilmisken, ablam, arkadaslarim evlerinde gazlanirken, iktidarin rezillik, igrenclik, kustahlik ve kibiri her gun beni biraz daha utandirirken hic neseli degil.
Insanlarin sokaktaki hos hikayelerini, dayanismayi sadece okudum ben, yasamadim. Baktigim yerden o guzel niyetli insanlarin ilerki gunlerde sadece daha da ezilecegini goruyor, korkuyorum.
Halbuki butun bunlari hissetmeden bir yasam mumkun. Vallahi. Dunyanin cok uzak olmayan baska yerlerinde insanlar da belki issiz, belki ekonomik gelecek korkulari var ama en azindan gazlanmiyorlar. Onlarin basbakanlari o insanlardan acik acik nefret etmiyor. Polisi boyle bocek oldurur gibi gazlamiyor (ha onlar da masum insanlari oldurmuyorlar mi, elbette. Polis heryerde polis). Onlar mahkemelere (belirli olculerde) inaniyor, haberlesme ozgurlugunu yasiyorlar. Boyle bir dunya var.
Sekiz yildir hic bu kadar karmasik duygular icinde olmamistim. Her gocmen gibi, benim de bir gun anavatanimda olmayi cok isteyip olamayacagim, oranin haberlerinin beni cok uzecegi bir zamanin gelecegini biliyordum ama hic aklima bunun boyle bir sebepten olabilecegi gelmemisti. Bu denli buyuk capta bir gaddarligi ve kutuplasmayi ben hayal edemezdim.
Bir ayagim o dunyada, bir ayagim otekisinde yasamak cok zor. Bu kasveti ve endiseyi kambur gibi, kaplumbaga kabugu gibi her yerde yanimda gezdirmek cok zor. Arkadaslarim, ailem orda zor vaziyetteyken burda olmak cok zor.
Teefonuna yapisik yasamayan insanlara
Polis gorunce ici bulanmayanlara
Ozgurce protesto edebilenlere
Aksam yemegini CNN ve NOS’te Turkiye yayinlari izleyerek degil, sohbet ederek gecirenlere
RTE’nin dilini anlamayanlara, (Turkce anlamamak demiyorum , bu nefret ve kamplasma dilini tanimayanlara, hayatta Madimak otel nedir, 6-7 eylul nedir, Roboski nedir bilmis, gormus olmamislara)
Yani aslinda etrafimdaki hemen herkese,
Haset ediyorum.
Turk olmak ne zaman senlikli bisi oldu ki zaten? Ama eski mahallemde, sokagimda barikatlar insa edilmisken, ablam, arkadaslarim evlerinde gazlanirken, iktidarin rezillik, igrenclik, kustahlik ve kibiri her gun beni biraz daha utandirirken hic neseli degil.
Insanlarin sokaktaki hos hikayelerini, dayanismayi sadece okudum ben, yasamadim. Baktigim yerden o guzel niyetli insanlarin ilerki gunlerde sadece daha da ezilecegini goruyor, korkuyorum.
Halbuki butun bunlari hissetmeden bir yasam mumkun. Vallahi. Dunyanin cok uzak olmayan baska yerlerinde insanlar da belki issiz, belki ekonomik gelecek korkulari var ama en azindan gazlanmiyorlar. Onlarin basbakanlari o insanlardan acik acik nefret etmiyor. Polisi boyle bocek oldurur gibi gazlamiyor (ha onlar da masum insanlari oldurmuyorlar mi, elbette. Polis heryerde polis). Onlar mahkemelere (belirli olculerde) inaniyor, haberlesme ozgurlugunu yasiyorlar. Boyle bir dunya var.
Sekiz yildir hic bu kadar karmasik duygular icinde olmamistim. Her gocmen gibi, benim de bir gun anavatanimda olmayi cok isteyip olamayacagim, oranin haberlerinin beni cok uzecegi bir zamanin gelecegini biliyordum ama hic aklima bunun boyle bir sebepten olabilecegi gelmemisti. Bu denli buyuk capta bir gaddarligi ve kutuplasmayi ben hayal edemezdim.
Bir ayagim o dunyada, bir ayagim otekisinde yasamak cok zor. Bu kasveti ve endiseyi kambur gibi, kaplumbaga kabugu gibi her yerde yanimda gezdirmek cok zor. Arkadaslarim, ailem orda zor vaziyetteyken burda olmak cok zor.
Yorumlar