Mutsuz (da) yasanir.

..."Bizim eve girenlerin kapida ayakkabilarini cikarmasi gerekmezdi. Ben cocuklugumda radyoda tek bir turku veya oyun havasi dinlemis degilim. Ramazan topunu beklemein, seker bayraminda aile ziyaretlerinin heyecanini cocukluk arkadaslarimla paylasmadim; boyle bir heyecanin varligini daha sonra kitaplardan ogrendim. Yasitlarimla aramdaki boylesi ufak tefek farkliliklari alabildigince cogaltmak mumkun. Hepsi ufak tefek ama toplandigi zaman bir cocugun kulturel olusumunu belirleyen unsurlar. Bu elle tutulmaz, gozle gorulmez farkliliklara bir de 'geleneksel Turk aile terbiyesi' eklenmeli herhalde. Ben boyle bir terbiye gormedim! Ne babama, ne baska bir akrabama 'siz' diye hitap etmedim, hic el opmedim, sigara icmeye basladigim zaman bunu kimseden saklamadim. Cocuklugumda, ilkgencligimde hicbirseyin bana 'emir demiri keser' yontemiyle yasaklandigini hatirlamiyorum. Aile hayatimiz toplumun geri kalanina gore biraz daha rahat, biraz daha senli benliydi sanirim. Ve bu, sadece benim ailem icin degil, Yahudi cemaatinin butunu icin gecerliydi.

Ote yandan bunlarin hicbirinin oneminden emin de degilim. Sonuc olarak ben 'terbiyesiz' olmadim. Yasim 50 oldu, hala yalan soylemeyi beceremem, pazarlik edemem, gosteristen hoslanmam...Musluman arkadaslarim da ozellikle 'terbiyeli' olmadilar. Son tahlilde cunku, ne ben, ne onlar 'Turkiye'de buyumedik, Istanbul'da ve Istanbul'un Besiktas ve Sisli arasindaki ozel bolgesinde gecti cocuklugumuz."...

Roni Margulies'in Bugun Pazar, Yahudiler Azar'ini okudum tatilde. Iyi ki okumusum. Uzun zamandir anlamaya, anlatmaya calistigim hersey iki paragraf olmus, bir kucucuk kitap olmus, karsima cikmis gibi hissettim. Kendimi tanimlayan seylerin icinde en cok Istanbullu'yu sevmem, sehrin kendisine degil ama bu 'his'se sahip cikmam, pay cikarmam, Istanbul'un bazi semtlerini 'adamdan' say(a)mamam iste tam da bu sebeptendir.