8

Acaba bu gece olur mu diye gecirdigim sekiz sene, her devlet dairesinde gum gum eden kalbimle gecen sekiz sene, kalabalik, haddinden fazla kalabalik her yerde engelleyemedigim cikis kapilarina bakma, bir an evvel cikmaya calisma istegiyle gecirdigim sekiz sene, birak ciplak uyumayi, efendi bir gecelikle yattigim sekiz sene, her gece yatagimdayken yakinlarimdan kimin nerede oldugunu dusundugum, simdi olursa once gider annemle bulusurum, ordan yuruyerek karsiya gecebilir miyiz acaba, babamla ablami da oyle alirim diye planlar yapmaya baslayali sekiz sene, o an tam da nerede oldugumu en azindan iki kisiye haber vermeye baslayali sekiz sene, gerekli esyalarin derli toplu bir kosede durdugu sekiz sene, telefonumu asla kapatmadigim sekiz sene, yuksek ses her duydugumda aklima deprem gelen sekiz sene, Turkiye'de bisi olmus diye duydugum anda panik halinde bilgisayara veya televizyona kostugum uc sene olmus.

Depremden cok cok cok korkuyorum. Olmekten, enkaz altinda kalmaktan, yakinlarima birsey olmasi ihtimalinden, Istanbul'un yerle bir olmasi ihtimalinden hele ki orda deprem olup da burada habersiz kalabilme ihtimalinden odum patliyor.

Her Kustepe'den, Kagithane'den veya benzeri bir yerden gecerken binalara korku icinde bakiyorum, allahim diyorum, sen bizi koru, noolur. Sekiz senedir. Oyle her an tirsik tirsik yasar gibi degil de, on parmagim gibi, elim kolum gibi bir parcam artik o korku benim.