deniz calisiyor

Uc haftadir ruyada gibiyim. Essekler gibi calisiyorum -bu sabah anneme galiba bu onumuzdeki haftam cok yogun gececek derken kehanette bulundu, bundan sonra boyle gider, her haftan bir sonrakinden daha yogun gececek diye- sabah hava karanlikken kalkip evden cikiyor, hava karanlikken ofisteki yerime oturuyorum, butun gun hic gunes gormuyorum, eve geri geldigimde elbette gunes batmis oluyor. Oglenleri is arkadaslarimla ayni yemekhanede sandviclerimi kemirip tekrar yukari cikiyorum, bir ton ismini hatirlamam gereken ama hatirlayamadigim insanla tanisiyorum, Hollandaca sorulara ingilizce, ingilizce sorulara hollandaca cevap veriyorum, herkesin kafasini iyice karistiriyorum, her gun etek gomlek topuklu ayakkabi, sac bas makyaj halimle evden cikmadan evvel kendime bakip cok komik gorundugumu dusunuyorum. Koray bana kirilacakmisim gibi iyi davraniyor, aksamlari yemekten bir saat sonra uyukluyor olmama enuz bisi demiyor, is ile ilgili anlattigim herseyi sabirla dinliyor. Hala is disinda baska hicbisi dusunecek halde degilim, o kadar cok yeni seyi ayni anda ogreniyorum ki ruyalarimda bile bisiler goruyorum.

Ne yazik ki uygar insalanlarin yaptigi sosyal bolusumleri henuz beceremiyorum, gazete okuyabilme, blog okuyabilmek, arkadaslarimi arayip sorabilmek gibi. O da olacak insallah.