olumcul dusunceler
Bundan bir yil evveldi sanirim, olum ve pratik gereklilikleri hakkinda dusunmeye basladim. Ortada bir hastalik oldugundan ya da ruh hastasi oldugumdan degil, sadece kontrol manyagi oldugum icin (bunu da ruh hastaligi sayacak degilsiniz degil mi?). O mes'um an gelip cattiginda elimde bir plan, bir liste olursa sanki daha kolay olacak hersey gibime geldigi icin.
Anneme sordum utanmadan, anne dedim, sen yarin oburgun pat diye gitsen ne ne istedigini biliyoruz, ne de kime basvuracagimizi dedim. Vallahi, isimiz zor. Allah korusun, gecinden versin, kim, nasil karar verir kimin nereye gomulecegine? Bana kalsa (ki elbette herkes gibi ben de en once olmeyi diliyorum icimden, boyle tatsiz bir isle ugrasmamak icin) ben annemi cok mutlu oldugu bir yerde topraga vermek isterim, ama ben bu konudaki tek karar mercii degilim ki? Aynisi (yine allah korusun, allah gecinden versin) kocam icin de gecerli. Simdi pat diye olse, niye ben onu sadece dogdugu icin o kucuk Anadolu kasabasinda gommek zorunda olayim ki? Niye musluman bir cenaze yapilmak zorunda? Hayati boyunca organize hicbir din ile, hicbir iliskisi olmamis insanlarin ne kadar iyi bir 'kul' olduguna dair niye yalanlar atiyor, kotu helvalar yiyoruz?
Hic icim rahat degil bu konuda.Dini bir cenaze de istemiyorum, genizden konusan uyuz bir adamin hakkimda atip tutmasini da istemiyorum. Bir gun eninde sonundaolecegim, niye illa ki bir seromoni yapmak zorundayiz ki? Hic olmamisim gibi davransak, evi bucagi hizla kapatsak, bitse olmuyor mu? Diyelim Hollanda'da daha bir elli sene daha yasadim, (Farkindaysaniz dunyaya kazik cakmaya niyetim var) artik Turkiye'yle bagim falan kalmadi ama bu elli senemi de buraya cok alismadan gecirdim, o zaman burda bosuna yer tutmayacak miyim? Allahin bir kulu mezarimi ziyaret etmiyorsa niye mezarim olsun ki?
...
Bu yazinin buraya kadar kismini 2010 yilinin ekim ayinda yazmis, taslak olarak birakmisim. O zamandan bu zamana olum hakkinda dusunmeye devam ettim. Zaman zaman panikle, zaman zaman sogukkanlikla tam o an olsem/ kocam olse/ aileme bisey olsa ne olacagini dusundum. Dusundum de bos da durmadim.
1. Su an itibariyle olu versiyonum canli versiyonumdan daha cok para ediyor, evi alinca saglam bir hayat sigortasi yaptirmam icap etti cunku. Cenaze sigortasi yaptirmayi bir sure dusundukten sonra cenaze isinden vazgecince ondan da vazgecmis oldum. Umarim arkada borc birakmam. 2. Organlarimin tamamini bagisladigim gibi kalan vucudumu da bilime bagisladim. Yorgan gitti, kavga bitti, oraya mi gomulecegim, burada mi curuyecegim sorunu da kalmadi. Tip ogrencileri umarim tipimle dalga gecmez, aa eni konu sismanmis bu kadin, bacaklar da carpik miymis ne demez diye umuyorum artik. 3. Kocam benden evvel giderse onu yuzuk yapmaya karar verdim. 4. Annem ve Babam beni zerre kadar ciddiye almadiklari gibi kendi planlarini bir yere yazmalari konusundaki telkinlerimi kiclarina sallamadilar. Genisliklerine saglik diyorum. 5. Bir de kendi kendime bir de vasiyet yazip bir mail haline bir kosede tutuyorum, arkamdan acip okusunlar diye. Eskimis penye tisortlerim, sac tokalarim gibi degerli kisisel esyalarimi ablam ve cok yakin arkadasalarim arasinda paylastirirken cok duygusal anlar yasadim, kiymetini onlar bilirler diye.
Elbette biliyorum, hicbisi insani sevdiklerinin kaybina hazirlamiyor. Kronolojik olarak o zamanlar yaklastikca kendimi bunlari dusunurken buluyor olmam salak bir mesguliyet iste. Gerceklige nasil da hazir olmadigimin bir gostergesi daha.
Anneme sordum utanmadan, anne dedim, sen yarin oburgun pat diye gitsen ne ne istedigini biliyoruz, ne de kime basvuracagimizi dedim. Vallahi, isimiz zor. Allah korusun, gecinden versin, kim, nasil karar verir kimin nereye gomulecegine? Bana kalsa (ki elbette herkes gibi ben de en once olmeyi diliyorum icimden, boyle tatsiz bir isle ugrasmamak icin) ben annemi cok mutlu oldugu bir yerde topraga vermek isterim, ama ben bu konudaki tek karar mercii degilim ki? Aynisi (yine allah korusun, allah gecinden versin) kocam icin de gecerli. Simdi pat diye olse, niye ben onu sadece dogdugu icin o kucuk Anadolu kasabasinda gommek zorunda olayim ki? Niye musluman bir cenaze yapilmak zorunda? Hayati boyunca organize hicbir din ile, hicbir iliskisi olmamis insanlarin ne kadar iyi bir 'kul' olduguna dair niye yalanlar atiyor, kotu helvalar yiyoruz?
Hic icim rahat degil bu konuda.Dini bir cenaze de istemiyorum, genizden konusan uyuz bir adamin hakkimda atip tutmasini da istemiyorum. Bir gun eninde sonundaolecegim, niye illa ki bir seromoni yapmak zorundayiz ki? Hic olmamisim gibi davransak, evi bucagi hizla kapatsak, bitse olmuyor mu? Diyelim Hollanda'da daha bir elli sene daha yasadim, (Farkindaysaniz dunyaya kazik cakmaya niyetim var) artik Turkiye'yle bagim falan kalmadi ama bu elli senemi de buraya cok alismadan gecirdim, o zaman burda bosuna yer tutmayacak miyim? Allahin bir kulu mezarimi ziyaret etmiyorsa niye mezarim olsun ki?
...
Bu yazinin buraya kadar kismini 2010 yilinin ekim ayinda yazmis, taslak olarak birakmisim. O zamandan bu zamana olum hakkinda dusunmeye devam ettim. Zaman zaman panikle, zaman zaman sogukkanlikla tam o an olsem/ kocam olse/ aileme bisey olsa ne olacagini dusundum. Dusundum de bos da durmadim.
1. Su an itibariyle olu versiyonum canli versiyonumdan daha cok para ediyor, evi alinca saglam bir hayat sigortasi yaptirmam icap etti cunku. Cenaze sigortasi yaptirmayi bir sure dusundukten sonra cenaze isinden vazgecince ondan da vazgecmis oldum. Umarim arkada borc birakmam. 2. Organlarimin tamamini bagisladigim gibi kalan vucudumu da bilime bagisladim. Yorgan gitti, kavga bitti, oraya mi gomulecegim, burada mi curuyecegim sorunu da kalmadi. Tip ogrencileri umarim tipimle dalga gecmez, aa eni konu sismanmis bu kadin, bacaklar da carpik miymis ne demez diye umuyorum artik. 3. Kocam benden evvel giderse onu yuzuk yapmaya karar verdim. 4. Annem ve Babam beni zerre kadar ciddiye almadiklari gibi kendi planlarini bir yere yazmalari konusundaki telkinlerimi kiclarina sallamadilar. Genisliklerine saglik diyorum. 5. Bir de kendi kendime bir de vasiyet yazip bir mail haline bir kosede tutuyorum, arkamdan acip okusunlar diye. Eskimis penye tisortlerim, sac tokalarim gibi degerli kisisel esyalarimi ablam ve cok yakin arkadasalarim arasinda paylastirirken cok duygusal anlar yasadim, kiymetini onlar bilirler diye.
Elbette biliyorum, hicbisi insani sevdiklerinin kaybina hazirlamiyor. Kronolojik olarak o zamanlar yaklastikca kendimi bunlari dusunurken buluyor olmam salak bir mesguliyet iste. Gerceklige nasil da hazir olmadigimin bir gostergesi daha.
Yorumlar
Hayırlısı olsun be!