Mutsuz (da) yasanir.

Insan biseyden cok korkunca, olmasin diye cok gerilince garip bisi oluyor. Korkuyor korkuyor, sonra bir sure sonra umursamamaya basliyorsunuz. Boyle amaan olursa ekime olmazsa sikime kadar halleri, bir pismis kelle gibi siritmalar, bir kendinle alakali bir ay sonra, bir yil sonra fantazlileri kurma halleri. Ne yapalim, kismet buymus laflari sagdan soldan, daha iyisini yaparim halleri. Hayat iste.

Gectigimiz ay is yuzunden olecegimi sandim. Korkudan aklimi kacirdim, alt tarafi cok iyi bildigim bir duruma geri donme ihtimalim cok yuksek oldugu icin. Sonra gecti. Yani gecer gibi oldu, baktim ki her an yurek agizda, bugun mu cikarirlar, yarin mi acaba diyerek yasanmiyor, ben de aklimi saldim bayir asagi.

Once bosalan yiyecek cekmecelerimi, bitmek uzere olan cay stoklarimi yeniledim. Bir ay boyunca bugun yarin yollarlar, bari bosuna geri tasimayayim diye hic yeni bisi almamistim ama acikiyorum saat onda her gun, bir biskuvi atistirmak sart oluyor.

Sonra biten kalemleri zorlayarak yazacagima asagidan gidip yeni kalemler aldim, atilirsam yerime gelecek kiza birakirim artik.

En sonra da nefes aldim. Bu zamanda bu da bisi. Bir ay daha calistim, bir maas daha kazandim, biraz daha issizlik primi demek bu ayrica. Bakalim gelecek ayi gorecek miyim?

Korpiritiz, boyle buyuguz, soyleyiz diye diye agzimiza siciyorlar. Bu yalanlari uretenlerin en basinda, en ortasindaki departmanda bile olsan kendini unutuyorsun. Unutmamak lazim. Hepimiz gidiciyiz. Burda olmadi mi, yarin obur gun baska bir yerde yine bir carkin ufak bir dislisi olur, bu sefer de baska seyler ogrenirim belki.