kedili hayat...

Killi biseymis. Her iki anlamda da. Her yer tuy dolu. Evi supursem de, silsem de. Once kendimi umursamiyormus gibi gostererek kendimce bir kisisel gelisim gosteriyordum ama yalan. Delirmek uzereyim. Icimden her yeri temizlemek, ovmak geliyor. Habire kacacak diye kapilari kapali tutmak, bin turlu artistlik de cabasi.

Korayin keyfi yerinde. Ilk gece yatak odasina almadigimiz icin mav mav aglayan kediyi sirayla uyanip severken de sikayet etmedi,(ha n'ooldu, ikinci ucuncu aglama seanslarinda dondu uyudu, ben saskin bir sekilde demek cocugumuz olsa aynen bunu yapacak deyip ne isabetli bir karar verdigime sevinirken) simdi de hayvancagiza tasma takmak, bahcede gezdirmek gibi sirk numaralarinin bas mimari. Sabah neseicindeuyanirgillerden biri oldugu icin elbette ki kedi onu daha cok seviyor, benim ise kendisiyle seviyeli bir beraberligim var.

Ama allah icin, seytan kulagina kursun, cok iyi huylu hayvan. Hic bir zarari yok, cok da insan canlisi. Yoksa gecen gece saat beste beni uyandirip oynayalim diye baktiginda onu o cok ozledigi sokaga sonsuza kadar gonderebilirdim. Biraz oynadik, sonra o kendi battaniyesinde, ben yatakta yatarken dusundum de, guzel bisiymis. Ismini de turkcelestirdik, artik sevki dedigimizde bakiyor.

O degil de, bu yemeginin kokusu cok istah acici geliyor bazen bana, ozellikle isten eve geldigimde. Bi kere denesem mi acaba?