Kedi is back

Gecen sene bu vakitler yine kedili bir hayat denemem olmustu. Sonucta isin asla bana gore olmadigini anlayip kedinin sahipleri tatilden doner donmez evi kirklamistim. Ne tuylu biseydi o be.

Hayvancayizin son tuylerini daha gecen hafta koltuklarin kiliflarini yikarken buldum. Pis insanlar sayilmayiz ama kedi kili her yere yapisiyor iste.

Simdi hayatimda yeni bir kedi var.

Ilk tanismamizda bana kalp krizi gecirtiyordu: elimde telefon bir yandan Evren'i dinliyor, bir yandan da ayak parmaklarimi inceliyor, oje mi sursem, ne renk oje sursem gibi muhim konulari dusunuyordum. Hava sicak oldugu icin bahce kapisi acikti elbette.
Ben oyle mal mal otururken iceriye giren kuyruklu ve gri birseyi gorunce cigliklar atmaya basladim, hayatta en korktugum sey basima geldi, evime dort harfliler saldirdi diye. (Buradaki dort harfli peri falan gibi dogaustu bir varlik degil, kabuslarimin kahramani fare hayvani oluyor.)

Bi baktim mini mini bir kedi yavrusu. Kendisini sevdirmeye gelmis. Hemen kovaladim ama insan canlisiymis, bahceye kadar kacti sadece. Bahce masasinin uzerine yatip cok sinirlendim mi diye kafasini kaldirinca kiyamadim, hemen sevmeye basladim. O da simardi, karnini falan acip kucagima geldi.

Cimlerde yuvarlandi, cicekleri eseleyecekti ki terligi gosterdim. Yine de sevimliydi essoglusu.

Gece birkac kere daha, biz Ozan'la bahcede otururken geldi, gitti.

Dun aksam cicekleri sularken acaba gelir mi diye heyecanla kedi beklemeye basladigimi farkettim, suraciga bi su kabi koyarim, belki zeytin veririm gibi planlar kurdum ama gelince oyle heyecanlandim ki hepsini unuttum. Vallahi sapiklik bu.

Insallah eve gelmeye alismaz ama bahceye her gun ugrar bu yeni arkadas. Tam istedigim kadar bir hayvan deneyimi bu iste. Kedi teyzeligi.